Şiir Fm | Şiirler | Şairler | Sesli Şiirler | Aşk Şiirleri | Fon Müzikleri | İbretlik Sesli Hikayeler
»»-(¯`v´¯)-» Web Ailem Dostuk Sevgi Forumları »»-(¯`v´¯)-» => ..:: Paylaşmak İstediklerim ::.. => Hikayeler & Öyküler => Konuyu başlatan: Fatih - Kasım 29, 2013, 11:05:27 ÖS
-
“Çok uzaklarda da olsan; yüreğimin coşkusuna, gönlümün sevgisine, dilimin duasına, gözümün damlasına arkadaş ettiğim çok sevgili biricik yavrum.!
Yıllar nasıl da geçti anlayamadım. Bir de baktım büyümüş, kocaman bir delikanlı olmuşsun. Oysa senin büyümeni içime sindire sindire görmek istiyordum. Anlayamadım nasıl geçti nasıl da uçtu gitti o güzel yıllar, okulla ev arasında?
Ve bir gün baktım ki, yüksek tahsil için evden ayrılmışsın, bu ayrılığı sevinmekle ağlamak arasında yaşadık. Sesinin tonundan bile anlarım seni! Üzgün müsün, sevinçli misin? Hasta mısın, yoksa kızgın mı? Hemen anlarım. Söylemiştim bugüne kadar, ama ayrılık çok zor oğlum. İtiraf ediyorum…
Hani o sevdiğin yemekler var ya: sarmalar, yaş pastalar. Hala evde doğru dürüst yapılmıyorlar. Yapraklar dondurucuda bekliyor Etrafımdakiler gülüyorlar bu halime. Rahat olduğunu bildiğim halde, elimde değil. Analık işte. İyi bir eğitim ve millete yararlı inançlı bir genç olman için gece-gündüz duada dilim, Başarı diliyorum sana ve arkadaşlarına. İnanıyorum ki, geleceğin aydınlık gençleri yetişiyor Ayrılığın ateşini yokluğunun yangınını bu ümit söndürüyor da ferahlıyorum.
Delice parıltılarla çarpan yüreğinde sevginin ışıkları hiç sönmesin. Bulunduğun çizgide ipek kanatlar takarak, seni uçuyor görmek hasrete de, ayrılığa da değer Bu yolda yürüdüğünüzü bilmek, benim mutlu olmama yetiyor Yollarınıza güller dökmek isterken, bu heyecanla bir-iki diken canımı yakmışsa ne çıkar? Rahmet yüklü bulutlarda hiç şimşek çakmayacak mı? Yıldırımlar düşmeyecek mi? Bu şimşeklere gönlümü, bu yıldırımlara hasretimi açtım. Ki bu yıldırımlar-şimşekler bizi birbirimize daha da yakınlaştıracak, inanıyorum. Çünkü sonunda rahmet var. Rabbim her şeyin en güzelini, en doğrusunu bilir. Senin de benimle aynı duyguları paylaşıyor olmanı bilmek isterim. İnşaallah öyledir yavrum.
Siz, canlarım! Hak yolda olduğunuz sürece, idealinize omuz verdikçe ve bu gâye için yaşadıkça, evlatlarıma her saniyem helal olsun. Sıkıntılarımı unuturum, çektiğim zahmetlere gam yemem. Helal olsun, son damlasına kadar bütün emeklerim.
Ulvî gayeler, derin hisler ve sonsuz îmânla donanman temennisiyle, seni Rabbime emanet ediyorum, canım oğlum. (Arkadaşlarının hepsine sevgi ve selamlarımı ilet)
Annen.
Çok sevgili anneciğim! Senin şahsında bütün annelerin, haminnelerin ellerinden öpüyorum. Yavrularınıza olan sevgi ve şefkatin keyfiyetini ölçmekte, ifade etmekte galiba hep yetersiz kalacağım. Bütün kelimelerimle, içimdeki kımıldanışlarla, dilimdeki türkü, yüreğimdeki şiirle size koşsam, kıyına varsam, sizi yine de kendim kadar anlayacak ve ancak o kadar ifade edebileceğim.
Ayrılığın ruhta bıraktığı boşluğu, elbette ki sizden sormak gerek. Ayrılığa dair bir hüzünle tanışıklığımız olsa da, biliyorum, bu sizinkine hiç benzemiyor. Zira ayrılık ve kavuşmak arasında, sevgisi, şefkati ve inceliği büyüyen varlıklarsınız. Biz alışkanlıklarımızı, rahatımızı geride bıraktığımız için ayrılığı istemezken; siz ise, kendinize ait bir parçadan uzak kalacağınızdan ayrılığa taraftar değilsiniz.
Sevgili anneciğim!
Doğrusu, İzmir’e gelmekte sizi daha sever oldum; çünkü bu ayrılık, bana seni tanıttı; hiç farkında olmadığım sevgili annemin ince ve zarif duyarlılığını, bunu ifade edişteki ustalığını öğrendim. Gönderdiğin mektubuna bilsen ne kadar sevindim. Defalarca okudum, arkadaşlara okudum. Affına sığınarak, şimdi çok rahatlıkla evladım deyip bağrına basacağın yüzbinlerce kardeşimle mektubunu paylaşmak istiyorum.
Yollarımıza gül döken ellerinden öpüyorum sevgili anneciğim! Biliyorum ellerinize dikenler batmış; yüreğinize hasret konmuş; gözlerinize yağmur yüklü bulutların gölgesi düşmüş. Bu coğrafyada çok ağladınız; hala ağlıyorsunuz. Ve de bekliyorsunuz; acınızla, hasretinizle büyüyor gelecek olan... Hiç şüpheniz olmasın; inşaallah çocuklarınızın gülen bir coğrafyası olacak. Daha şimdiden “sıkıntılarımı, zahmetlerimi unutmaya hazırım” diyor ve hakkını helâl ediyorsun. Bir defa daha büyüyor ve sınırları zorluyorsun. Oysa sana ulaşmak, seninle buluşmak ve seni anlamak isterdim. Ancak bu çok zor. İfade etmiştim ya; söylenilen her şeye rağmen hep eksik bir şey kalıyor.
Şimdi susuyorum anne! İçime dönüyor, seni dinliyorum…
-
eys bravoo bravoo