Bak... Annen ve sen .
O, dokuz ay boyunca seni karnında işte bu şekilde taşıdı.
Mide bulantısı çekti ve sürekli kendini hasta hissetti.
Ayakları şişti, vücudu ödem yaptı, derisi gerildi.
Sen karnındayken en basit işlere bile
nefesi yetmez haldeydi..
Çünkü nefesini seninle paylaşıyordu..
Mesela merdiven çıkmak için çok çaba sarfetti.
Ayakkabılarını bağlamak gibi basit bir iş için bile
çabalamak zorundaydı.
Sen onu tekmelerken ve içinde kıvrılırken,
O çok geceyi uykusuz ve ağrılı geçirdi.
Doğumun ise tarifi imkansız bir acı çekmesine yol açtı.
Sana sahip olmaktan başka hiç bir
amaç için bu acıya değmezdi. O senin dadın, hizmetçin, hammalın,
öğretmenin, şoförün, aşçın, temizlikçin, hastabakıcın, en
büyük hayranın, en sadık dostun, en yakın arkadaşın...
Seni hissettiği andan beri sadece senin için yaşadı ve kendini
ikinci plana attı. Sen yedikçe doydu, sen uyudukça dinlendi...
Senin için savaştı, savaşıyor, ve hep savaşacak..
Senin için umut etti, sana dair hayaller kurdu,
senin adına üzüldü, sevindi, kızdı... ve bunların hepsini karşılıksız yaptı. Çevrende annesini kaybetmiş, hatta hiç görememiş insanlar var. Bu birgün senin de başına gelecek, olmasa keşke ama yaşanacak..
O'na teşekkür etmek için yeterli zamanı bulamayabilirsin.
Lütfen her fırsatta O'na kendini değerli hissettir, bunu hala yapabildiğin için de kendini şanslı hisset..
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/1235332_10201909579606687_1556793209_n.jpg)
ALINTI