Dökülmezmiş dört mevsim yaprakları ve çabuk kök salıp çoğalırmış cezayir menekşesi.
Tıpkı içimdeki hayalin gibi senden azad bir gün gecirmedi yüreğim
Ve ne sarardı elimde resimlerin ne soldu gülüşlerin.
Her gün daha derinlere kök saldın ruhumda ve çoğaldın biraz daha..
Söylesene yar boynunda açan zarif çiçek neden böyle örselenmişligin?
Neden bunca kırılgan durur nice çıgların arasından sag salim kurtulmuş yaprakların.
Ne içindi bunca hırsla hırpalamışlıkları seni ?
Ne vakit öğrendin korkmamayı gölgelerden ve ne vakit gölgelerin güneşi ardına alanların yansıması olduğunu?
İçim titriyor düşünürken seni.
Fedakarlıklarına sıradanlık elbiseleri giydirişine hele..
Dünyayı omuzlarına almaya çalışırken gülümsemelerine
Anlında dökülen ter sağanak olmuşken bile fırtınasız sözsüz yoluna devam edişlerine...
Bir menfaat uğruna asla baş eğmeyişlerin.
Elini herkeze uzatırken kimseye avuç açmayışların .
Yanlız sonsuz kudret sahibine secde edipte başkalarının maldan mülkten putlarına yüz cevirişlerin .
Alnımdaki Yazgının ateşini alırken üşümüş yüreğinle ihtisazsız duruşların..
Sahi ne çok üşümüş yüreğin..
Bilmiyorum..
Çokları anlamadı bu savaşı.
Çokları onur ve Aşk uğruna verilen bu mücadeleye gülüp gectiler.
Onlar için ağızlarda sakız dı * dürüstlük,haysiyet,haya,sadakat ve vefa *
Bunun için ne zaman acı gelse tadı damaklarına sarıp buruşmuş kağıtlar arasına düşünmeden firlattilar sokaklara.
Oysa farklı penceredende baksalar aynı toprağı yeşertmek icin ne cok savrulmuştu o fikir neferleri.
Sonra bir nicesi bu uğraşlardan yorgun düşüp çekildiginde köşesine unutuldular.
Tıpkı tavan arasında kalan eski taş plaklar gibi.
Sadece arkada kalanlar mutlu olsunlar diye girdikleri bu mücadelede bile anlaşilmamislik kadar ağır gelmemisti onlara.
Hic bir işkencede bu kadar can kaybetmemişti umutlar.
Hiç bir gözaltı karanlık gelmemisti
Bir vefa yürekler kadar ve hic bir hücre cezası sancılı degildi boş bakışların katiksizligi kadar.
Hic bir ilmek sert degildi vicdani tarafindan terk edilmiş dil kadar.
Yürek işcisiydin sende..
İste senden öncekilerin akibetini bile bile cesaret isterdi mazinin yıkıntılarından geçip aynı eserleri inşa etmeye ugraşmak.
Sende bu cesaret vardı en az damarlarina işlemiş tevazu kadar .
Ne güzel ne güzel solmayışın ve dört mevsim direnişin.
Ne güzel arzdan arşa aynı sadelik ve yücelik içinde her gördüğün rengi sevmen ve benimsemen .
Sen sen ne güzel bir insansın sevgilim ve seni sevmek ne güzel bir şey
Canözüm varlığın bana yaradandan kutlu bir armağan.
Bilirsin meşhurdur bu kentin zemherisi..
Belki yazmak için çıldırdığım bir nice söz parmaklarımın ucunda buza kesti.
Daha nefes vermeden kalemime ve damlamadan satırlara kara kışa yenildi.
Yine bilirsin bu Ayaz'ın dermanı bir bahardadır.
Sen dört mevsim filizlensende ben yaprak dökerim mevsimler hazanı vurduğunda.
Bu yüzden sözlerimden baharları topla gel sebeb ey.
Bu yüzden sar beni yangın yeri bakışlarınla.
İlk kez senin sesinden dinlediğim.ilk kez sende sevdigim türkülerle şenlensin..
Dört yani yine düşsün diline..
BEN MECNUN OLMAZDIM SEN OLMASAYDIN ..
DÜŞMEZDİM BU DERDE ŞİİR YAZMAZDIM.
HER DEM HATIRAMA GELİRSİN BENİM.
DOLAR GÖZ YAŞIYLA KARA GÖZLERİM.
İŞTE BU YÜZDENDİR SENİN ADIN CEZAYİR MENEKŞESİ....
ALINTIDIR.
