soğuk bir rüzgar estiğinde...
sözler kağıda dökülmüş gözyaşlarıdır
bunu sadece şairler bilir
kalabalığın boğazında düğümlenir yalnızlık
mesafeler
ağladığımı hiç görmediler
kenetlenmiş bu siyah boşluğa düşerken
uçmayan kanatlarımız kanıyor
uzun
upuzun dakikalar boyunca
sevgi mevsimlerini topladım heyecanla
bize ait bir yerlerde
herhangi bir şarkı tutturmuş
söylüyorduk dağlara doğru
sesimiz eşlik ediyordu bulutlar,yağmurlar
alkışı bilmeyen ellerimiz kanıyor
gösterilen yollar boyunca yürüyor
birlikte gülüyorduk
gözlerimiz çok gözlü şehirler gibiydi
ve kar yağıyordu biz gülerken bu şehrin omuzlarına
bir kül sancısı doğurur gözleri mavi çocukluğumuzun
yönünü şaşırır ismi unutulmuş
bir kuşluk vakti çivilenmiş levhalar
soyut bir sessizlik dile gelir
dağıtır
katlanıp duran,omurgası çıkık kaldırımları
dik durmayan gövdelerimiz kanıyor
yalnızlığın kanadını öper bir kırmızı
yıldızların ağrıyana ayakları değer
hummalı yorgunluklarımıza
uyumak yasak
çok boyutlu ummanlar gibi
saçlarımız kurur bir ayın altında
fırtınalar yağmuru saklar koyunlarında
tanıklık yanı başımızda
namusundan vurulurken ruhumuz
görmeyen gözlerimiz kanıyor
bu şaşkınlıkla yavaş yavaş iyileşecek yaralarımız
toprak en bakir haliyle sürüklenecek
zamanıdır artık
serçenin bu şehre yağmasının
dilimde tanımı yapılmamış bir acı
adı konulmamış çiçekler açtı
yıldızlar çarpıyor ışık şık
sen diye diye
soğuk bir rüzgar estiğinde
Duru Cansuyu (ÇITLIĞIM)