Sni unutmadan ölmeyeceğim...
 

Kör bir dilencinin bile bende unuttuğu
 Yarım yamalak uykularımda sayıklıyorum
 Adın sevda sonrasını.
Gözlerinin tenhalığına
 Yüreğimin kalabalığını bastırıp
 Vesikasız ölümleri göğsümde avutuyorum.
 Oysa hiçbir zaman kör bir bıçağın ucundan
 Sefil bir ölüm dilenmedim.
 Ve bu yüzdendir ki her gece
 Onurlu bir mezarın koynunda yakalanıyor
 Bayram sabahındaki babasızlığımın ince sızısı.
Ve hiçbir yastık kenarı
Gözyaşlarım kadar derin değildi.


.
 Bir rakı sofrasında adımı meze yaptığında
 Yüzümü döküyorum yeni yetme morglara
 Telaş etme sen,
 Ölmeden kimseye satmam
 Katilimin sen olduğu bilgisini.
 Bitkisel hayattaki soluklarımı
Ucuza kapattığın belli ki
 Yoksulluğum, beni unuttuğun kadar aşikardı.
Ense kökümde solgun bir intihar beklerken
 Pespaye bir günahın içinde
 Kendimi unutmaktan başlıyorum önce,
 Sonra da gırtlağıma kadar kızılcık şerbetine
 Batırıyorum susuzluğumu.

Yokluğuna yetişemiyor seyrek adımlarım,
 Bu yüzden midir her kapıdan kovuluşumun
 (S)ağır gürültüsü.
 Kendi cenazemi kendim kıldırıyorum
 Yoksa bir bayat bir uçurum sahiplenecek
 Bana söylediğin nihavent şarkıları.
Sakar bir kurşuna denk getirmişken cesedimi
 Önüm, arkam
 Sağım, solum sensizlik.
 Ve sana söz sevgili,
 Seni unutmadan ölmeyeceğim..



İsmail Sarıgene