İhtilalimsin yâr
mevsimsiz geldi aşk;
ayaz yemYalnızgeniş kanatlarıyla şah damarımı soktu
dolaşmaya başladı kanımı
uykumda vurgun yedim oturdu bağrım üzre usulca
ısırdı rüyalarımı değişti bütün haritam
--olmasın istedim sabah buğu
Evvelden tuhaf bir üçgendik
Neyse ki yalanlarımızı evlatlık verdik de
İkigen olduk
Sonra o meşum makas düştü bulutumuzdan
Kese kese / şekilsiz bir hazla
Kırpa kırpa / mat bir ıstırapla
Gözümüzü bile kırpmadan / o sabahlara rağmen
Kaldık tek gen – beklenmedik bir hüzün sularında
Ama nereden bilebilirdik geçmişimizle körlendiğini
Kestirip atınca unutulur sandık ikimize kalan paslı miras
Sandık ki birkaç yaprak daha kopartırsak
Güldürür yazgımızı o masum yapraklar
Hile yapıp gövdesinden koparttık koca beyazı
Bilemezdik köksüz beyazın bir daha uzamayacağını mavimize
Şimdi hiçbir şeyimiz kalmadı avuçlarımızda
Birkaç papatya cinayetinden
Ve yalnızlıktan üşüyen pişmanlıklarımızdan başka
Böyle biterse şiir üzülürsünüz değil mi?
Böyle mutsuz şiir sonlarından
Bir burukluğun daha sızması ruhumuza
Sonu başı belli olmayan dram sinekleri
Her gece arzularımızı emmek için beklerken
Zaten onca uğraşlarla
Özene bezene kurduğumuz ormanlar da talan olmuşken
Onca ağaç onca nehir şiirinden uzak
Duygu mağduruyken
Yani o avcı aslında çok iyi yaptı
Kırmızı başlıklı kızı kurtarmakla
Kimseye zarar vermez fazladan bir mutlu son
O yüzden seviyorum iki mevsim arası vivaldiyi
Bir nota el atıyor da son anda batmıyor gemi
Onca çalkantılı sanrılara rağmen
Dalgalar ve biraz ıslaklık can veriyor kıyımıza
Ama biz keserken işte o sevinçleri
Erkenden yiyeceğiz diye sabırsızca
Hiç kalıbımızdan da utanmadık
Zaten hiç sığamadığımız kalıbımızdayken
Yine de kıyamıyorum işte yok etmeye
Tüm bu hikayelerimin içini kemiren oyuncak aşklarımı
Açlıktandır diyorum
Evvelden tuhaf tuhaf üçgenken
Dörtgenken beşgenken çok genken
Öylece o çizgilerin bir kenarında
Beklerken bambaşka bir çizgiyi - çizgileri
Hep şehvetli bir geometri düşlerken düzlemimde
Bir gün sonsuza gidip geri dönen tek adam
Ben olacağım diye hayal ederken
Ve her gece gidiyormuş gibi yaparken
Bir nehir daha feda ederken kendini uçurumuma
Ah, bu şiirin başında bir “o” vardı değil mi
Kese kese birbirimizi derinliklerimize ittiğimiz
Ansızın indiriveren sürpriz bir yağmur gibi
Kayboluveriyor kadehimizin dibinde tortulaşan gizlerimiz
Bir önemi de kalmıyor o zaman kaçgen olduğumuzun
Genlerimizdeki tek başınalık tüm hızıyla ürerken
belki de o yüzden yazmalıyım aynama kocaman izlerle :
"ben aslında kendi halinde bir yalnızgenim..."
Oktay Coşar
lanmasın hayal
titresin kalbim üzre elest bezminden doğan ay[/b]
o şehla’ki düşen cehennem ateşi, cennet mavisiydi doğanın
yâr kokusuydu tenimi saran
hicretlere yürüdüm gökle sahra arasını
bedevi gözlerimi yoluna çevirdim
rüzgâra denk; düşe kalka
cihet bilmez kaktüslere gül eyledim bütün yıldızları
--gelişine giydiğim Yusuf yanımı bedir kuyularına attım
mersiyeler okuttum bulutlara İbrahimce kervankıranım
dur dedin, durdum
sürmeli gözlerini yasladın kirpiklerime
kıvılcımını aldın tılsımını yitirdi bakamam ufuklara
hayalinin avcısıyım artık karanlığı gezen durmaksızın
okyanus mavisiyle şiir yazdığım
yönüm olan aydınlığım
--sen benim çığlığım her vedaı çözen kilidim o sonsuz uykumsun
gölgesine tutunup ruhumu ve kalbimi gezdirdiğim tahammülüm
aşk deli gömleğiymiş
Yunus diliyle geldi örseledi beni giydi
baştan ayağa sana büründüm
örttün üstümü saydamlığınla
hatırla yâr; sana kesilmiş demiştim
çocukluğumun göbeği serencâmında
ve eriyebilirim
mahşeri bir cinnet karışabilir mesut hayallere
--kalbimi divane dönen Leyla’m bilinmedik görülmedik illet bu aşk
tutkunluğumuzun çözülüşü ise mahşeri güneş yangınıyla son bulur
mâverâi hisle başlayan katil telaşa dönüşen masum beraberliğimiz
[/size]
