Zafer Gideninse Aşk Kaybedenindir

Kendimi firakın dağlarına vurdum.
Aklanmayan bir siyahın türküsü anlatır beni,
Ferman seninse yalnızlık benimdir.
Issız bir coğrafyada solarken maviliğim
Yüreğimi kesen bozkır ayazı, gözlerini üşüyor…
Her aşkın hükmünde darağacına asılıyor,
Kurduğum bütün hayaller…
Adının yangınında titriyor, suskunluğum…
Yükü ağır bir sessizliğin kuşatmasına vuruyor gölgeler.
Ben susayım
Ama sen dinleme!
Çünkü bitmiyor, bu düşperest gölge oyunları
Hep solumdan yazıyor yazıcılar, vebalimin günahkâr çığlığını…
Yıldızların ucundan sarkarken hüzünler,
Bileti yokluğuna kesilmiş bir yolculuğa düşüyor kalbim…
Uykusuzluğun bağrında büyüyen kahrım
Cam kırığı bir iç yolculuğun göğsünde kanıyor.
Göğün perçemine tutunan eşkıya yüreğim
Son bir gülümsemeyle bakıyor aşka, çöllere düşmek için.
Kalbimin girdabında, varoşlar
Arabesk bir hüznün tınısında
Kendi çaresizliğinden kanatsız yarınlar doğururken
Ateşe veriyorlar, dudağımda son tebessümü kalmış en güzel yıllarımı…
Yalnızlığın koynunda kimsesizliğim, geceye hüzün satıyor.
Islak bir firara meylediyor bakışlarım, susuyorum…
Çok geçmiş bir dünün en boş an’ıydı, sanırım.
Şairane bir üslupla kanatmıştım, yarınlara adanmış öyküleri.
Bu yüzden hiç olmadı bugünü, ömrümün, şimdisi yok…
Zaman çıkmazında perdesi indi bu oyunun
Hiç alkışlanmayan bir sonun başlangıcında, zamansızım…
Figüranlığım seyircisiz…
Yine de en iyi yalnızlık ödülünü
Giderken bıraktığın ayak izlerinden alıyorum…
Paranoyak bir ilhamın peşine düşüyor kimsesizliğim
Harfleri tutuşturulmuş kelimelerle süzülüyor geceye, şiirler…
Ulan düşleri bile pahalı bu kentin!
Hep yürek üstü düşüyorum aşka…
Öznesiz bir bitişin üstüne devriliyor sancılarım
Ve yaralarıma tuz basıyor, hatırımdaki hatıralara değince adın…
Aşk diyorum sonra
Ömrümün en büyük imla hatası!
Yoksunluğunda deliren düşlerim
Ömrün infazına cellât bileniyor.
Gülüşlerime kefen diken gidişin
Can ortasından vuruyor kimliksiz benliğimi…
Sevdası şah damarından kesilen Kays
Çöl kuraklığı bir yalnızlığın kanamalı hıçkırığıyla
Gözbebeklerimde ölürken Mecnunlaşıyor, her gece…
Düşlerden en güzel düşüşleri beğeniyor kendine Leyla, utancından…
Ama hiçbir intihar yetmiyor soluğumun sonuna,
Baygın bir titremeyle sarsılıyor takatim.
Gözlerimdeki karanlık hüzzam, efkâr direniyor…
Anla işte;
Bilekleri kesilmiş bir hayatın sonunda değil
Öle öle yaşadığım nefeste başlıyor aşk
Ve sürgün bir intihar kokuyor…
Şahit ol ey acı! Severken ölmeyi en iyi ben biliyorum…
Adımı ayrılığın başlığına kazıdığımdan beri
Büyük harflerle acıyor solumdaki yara…
Ağlayamadığım bütün sözcükler içimde kaldı.
Şimdi suskunluğumdan sızıyor efkârımın yürek işgali.
Hiçbir veda, insaf etmiyor sızlanmalarıma
Yüreğimi bıraktığım düşlerden taşıyor ahım…
Sendeki muzaffer gidiş,
Kırık bir aşk bıraktı bahtıma…
Ve ben sana,
Son bir gayretle tırmandığım firak dağlarının zirvesinden
Öle öle aldığım son nefesle sesleniyorum:
“Zafer gideninse, aşk kaybedenindir”

Arif Onur SOLAK