»»-(¯`v´¯)-» Şiir Fm Şairlerimiz ve Şiirlerimiz »»-(¯`v´¯)-» > Tuğçe Kantaroğlu

ARSIZ İNSAN

(1/1)

Tuğçe Kantaroğlu:
Hani çocukken annesizlere ağlardım ya,
Şimdi kendime ağlıyorum.
İlkokulda “annem annem “ şarkısına çok ağlardım,
Şimdi hem şarkıya, hem sana, hem de kendime ağlıyorum

Hani sorup dururdum  “annesiz nasıl yaşıyorsun”,
Aklım almazdı sanırdım annesizler hep ağlar
Kopar bir fırtına, çatlar dağlar taşlar,
Sanırdım insanın küçük kıyameti o anda kopar.

Dediğin doğru çıktı gene,
İnsanoğlu arsızmış anne,
Bir yanım ağlarken, bir yanım gülüyor,
Hayat işte bir şekilde devam ediyor.

Doymaz insan yemek yiyiyor,
Dili kuruyunca bir bardak su da içiyor,
Yaşam gailesi işte bir şeylere tutunuyor,
Arsız insan düşe kalka yaşıyor,

Düştükçe yeniden kalkmayı da biliyor,
Eskisi gibi gülmese de tebessüm ediyor.
Acı küllendikçe  malesef yine  umutlanıyor,
Gene insan hayallere dalıyor,
Bir de buna gereksiz kaygılar ekleniyor,

Dedim ya arsız insan gene hayatla savaş veriyor.
Ama ne var biliyor musun,
Tek geçmeyen yara özlem,
Ve her kabuk koptuğunda,
Oluk oluk özlem akıyor.
12 Ocak 2021

мυαммєя αнмєт:
 eys

Tuğçe Kantaroğlu:
 tsk

Navigasyon

[0] Mesajlar