Sığamadım ne hayata,
Ne hayatımdaki insanların hayatına..
Hep bir ayağım eşiğin içinde, bir ayağım dışında..
Hep eğreti kaldım bu hayatta..
Ne kızıyorum, ne güceniyorum kimseye..
Demek ki yazgı böyle..
Ama işte,
İnsan yinede sığmak, sığınmak istiyor istemsizce..
Hep fazla geldim birilerine..
Bazen de kendime..!
En çok da şu koca yeryüzüne,
Sığamıyorum nedense..
Çocukken de böyleydi hep,
Oyun kurulur ama ben hep beklerdim bir kenarda,
Girmek için çıkmasını birilerinin..!
Geç kalırdım her şeye..
işte..!
